martes, mayo 31, 2011

Unha nova crianza

Queridos amig@s:
   
                       Para tod@s vosotr@s que me haceis el honor de visitar este viejo blog, llenándolo con vuestros comentarios, dejo este pequeño regalo, "A cova da meiga". En él encontrareis  pedazos de mi propia existencia. Con el agradecimiento por el calor con el que siempre ne habeis acogido, os dejo la dirección por si quereis visitarlo. Y una pequeña nota que figura al final de este libro de cuentos:
                                
                                                  Nota da autora

   Unha bágoa esvarou pola meixela da miña meiga. Quixen preguntarlle por que, mais ela  adiviñando o meu pensamento  respondeu   a  enquisa:  “Sabes?  Estas vidas, agás a do teu avó,  están cheas de soidade. Penso que vou mudar do  vello libro no que me coñeciches a este  novo para ofrecer a miña compaña aos protagonistas destas historias…” Esbocei un sorriso ao tempo que ela se agochaba  entre estas páxinas. Eu non sei se  volverá a min algún día. Coido que  vivirá xa para sempre aquí acubillada.
   Se algunha vez atopades unha meiga, non teñades medo, deixádevos atrapar pola súa maxia e  arrolar por doces verbas galegas.



jueves, abril 14, 2011

PERDIDO EN LA RED

No es lo mismo sin ti. Te extraño. Me duele... Han pasado algunos meses y aún me parece ver tu silueta oculta entre los árboles del Paseo Fluvial en busca de una imagen para inmortalizar en el objetivo de tu cámara.  No sabes lo difícil que será escribir otra vez en este blog y saber que tú no estarás entre mis amigos, lo difícil que será recibir comentarios y saber que el tuyo no llegará nunca. Me duele... No sabes lo difícil que es bajar a la playa, casi desierta, y ver huellas de gaviotas que tantas veces fotografiaste. Me duele... Me duele hasta el último café que compartimos entre amigos y risas.  Y para mitigar este dolor  hoy quiero dedicarte este post, el primero de una nueva etapa en la que tú siempre estarás presente, en mi recuerdo, en mi corazón. Desde mi ventana se ve el firmamento, se ve la luna que tantas veces fotografiaste. Espero que desde ahí sigas iluminando mi imaginación con tu cámara de poeta, no te pierdas en ese cielo estrellado que tanto te gusta y mira de vez en cuando hacia mi balcón. En noches como la de hoy, estaré pensando en ti. ¿Perdido?¿Hallado? Dime querido amigo, ¿cuál de tus dos seudónimos utilizas ahora?

lunes, diciembre 20, 2010

Y VUELTA A COMENZAR...

Más de tres años... Demasiado tiempo... Y hoy un comentario anónimo me ha impulsado a escribir de nuevo en este viejo blog dormido, latente, a la espera de una pequeña chispa que lo despertase de nuevo. Y los milagros ocurren... Ya casi ni me acordaba de los bloggers, de lo hermoso que es compartir sentimientos, experiencias,sueños. Ya casi no me acordaba de lo gratificante de escribir en este inmenso mundo de internet a la espera de que alguien lea las palabras de alguien invisible, sin rosto... Pero con alma. Y con alma quiero empezar un nuevo año, dejar pequeños retazos de mi vida en esta página. Quiero navegar... Sí. Navegar por un océano infinito e incierto en el que nunca se verá el puerto. Un océano en el que sólo encontraras palabras de compañeros de este magnifico e interminable viaje. Sé que estais ahí. Sólo que ahora, después de tanto tiempo, tengo que reencontraros de nuevo...

sábado, marzo 10, 2007

48 HORAS DESPUÉS

Arteixo, el concello vecino de la magnífica ciudad de A Coruña, se unió un año más a los numerosos actos reivindicativos con motivo del DÍA INTERNACIONAL DE LA MUJER, celebrado el 8 de marzo. Un año más las mujeres arteixanas pusimos de manifiesto nuestras inquietudes, reconociendo los avances que en la sociedad española vamos logrando en materia de igualdad, pero todavía insuficientes. Lo más impactante para mi este año fue ver, que en dichos actos el número de hombres fue mayor que en otras ocasiones, lo cual indica que nuestra lucha va dando frutos ya no sólo a niveles institucionales, sino que los hombres son cada día más conscientes de lo injusto de la situación femenina en muchos ámbitos. Fue un día para el recuerdo de mujeres de épocas pasadas pero no tan lejanas, que sufrieron la discriminación en tiempos de dictadura, unas historias contadas en boca de sus protagonistas y que yo, emocionada recordando a mi abuela, viví con ellas. También tuvimos el privilegio de conocer el trabajo que InteRed Galicia, está llevando a cabo para ayudar a las mujeres en países en desarrollo, una situación que a las abuelas de Arteixo, no resultó extraña ni desconocida, por haberla vivido en primera persona. Y así, esta villa que emerge dónde casi nace "A Costa da Morte" gallega, recordó reivindicó y soñó también un futuro mejor para nuestros hij@s en forma de "canción de berce", (canción de cuna en castellano), y yo 48 horas después y todavía con la resaca de la emoción, pienso que todo es posible cuando hay voluntad esperanza y esfuerzo; la igualdad de género, tan anhelada por nosotras, llegará... yo tan sólo espero que mis nietas ya no tengan que celebrar el DÍA INTERNACIONAL DE LA MUJER, simplemente que lo recuerden como una fecha cargada de simbolismo por la lucha que una parte de la humanidad ha emprendido por defender sus derechos, y eso será señal de que por fin habremos alcanzado ese punto donde hombre y mujeres, somos sencillamente iguales. Un abrazo muy grande a todas las mujeres y hombres que compartieron un día tan emotivo conmigo, para mi fue "UN DÍA DE PREMIO".

martes, enero 23, 2007

MIS AMIGOS BLOGUEROS

Y navegando, navegando, llego a lugares lejanos: Chile, Portugal, Venezuela... pero esta vez no voy en barco surcando los mares, no ... simplemente me siento delante de la patalla de mi ordenador y a través de los blogs voy conociendo gente y paisajes hermosos a través de los sentimientos y las imágenes de los post de sus autores. Y vas haciendo amigos y aunque quizá nuestros rostros nunca se conozcan, puedo imaginaros a través de vuestras palabras, palabras que a veces necesitamos tanto y no nos damos cuenta. Gracias a vosotros, este instrumento pierde la frialdad de las teclas del teclado y gana en calidad humana cuándo veo las imágenes, siempre impresionantes de Perdidoenlared, cuando leo a mi queridísima Donacoca, cuando me lío entre el bilinguísmo de Granpatranha, cuando Imagina me hace reflexionar sobre si debemos parar el mundo porque está patas arriba, y que decir del blog de Manuel, con esa dulzura "das verbas portuguesas" expresada en forma de poesía... y "mi pequeña gran Celerina", que seguramente llegará a ser una gran periodista, e Suso "o de Loureda", que ultimamente anda vagueando un pouquiño, e a ver se nos da unha boa receta para o Antroido (carnaval para los castellanoparlantes). Me acuerdo también de Apo, Dulce, las chicas blogueras de la Fundación que parece que han abandonado sus blogs, ¡RESUCITARLOS, por favor! de verdad que merece la pena. Tan sólo gracias a todos por estar ahí.

miércoles, enero 03, 2007

...Y COMENZAR DE NUEVO

Un nuevo año comienza lleno de ilusión y esperanza, y de nuevo viejos sueños se despiertan en mi. Sé que tengo un muchos motivos para estar contenta, que la vida ultimamente me ha hecho el mejor de los regalos:" el de la propia vida", pero en cambio mi cerebro se niega a aceptar que hay que seguir adelante y perder el miedo, mi cuerpo se mueve respondiendo quizá a actos reflejos, pero en mi interior es como si todo se hubiese parado en ese instante en el que la vida y la muerte han estado acariciándose como si fuesen dos novios enamorados. Pero él sigue aquí, a mi lado, compartiendo los buenos y los malos momentos, en una palabra: VIVIENDO.
Y para celebrar el regalo que acabo de recibir, he decidido como si fuese una diosa, que este viejo blog también tiene derecho a seguir existiendo para que la vida se prolongue más allá de nuestras propias experiencias...
Y mi querido Angel dormita mientras escribo estas palabras, él nunca lee lo que escribo en este blog que tantas veces fue reflejo de mi alma y mis sueños, él nunca sabrá el miedo que sentí cuando le creí perdido...
Bienvenidos de nuevo a mi lado los dos, mi amado Angel y mi viejo blog.

viernes, julio 14, 2006

Y ME LLAMAN...

Dicen que soy mala y tediosa,
otros me desean y añoran.
Hay quien me sufre impasible,
otros huyen de todo
para estar conmigo a solas.
Pero no crean que soy tan mala
y tampoco demasiado buena,
todo depende como me miren
y a veces resulto placentera.
De todos soy bien conocida ,
prima hermana de la tristeza,
y por si alguien aún no me conoce
presento mi nombre orgullosa:

Me llaman ... SOLEDAD